Επι του Χειμερινού Ηλιοστασίου (1β)

Αλιος, Αέλιος, Σέλιος, Ελιος, Ηέλιος, Ηλιος. Το Φώς της ζωής. Ο Θεός του Φωτός. Οράν φάος Ηελίοιο – βλέπουμε το φώς του Ηλιου, ζούμε. Ουκέτι εσμέν υφ’ ηλίω – δεν ζούμε πλέον.

Ηλιος. Υιός του Υπερίωνος Ηέλοιου. Εκείνου ό τα πάνθ’ ορών και τα πάντα πληρών. Του Παντεπόπτου, ού της Βασιλείας ουκ έσται τέλος.

Θεώνεται αργότερα ως Φωτοδότης Απόλλων. Του οποίου η γέννεσις εορτάζετο στις 25 Δεκεμβρίου. Στο πλήρωμα του κύκλου-χρόνου των 360 μοιρών-ημερών (12Χ30=360). Όπου κάθε μοίρα κύκλου η μοίρα μας. Κάθε μοίρα χρόνου η μέρα μας. Κάθε μέρα χρόνου η μοίρα μας. Πλήρωμα χρόνου-κύκλου μοιρών-ημερών, η Ζωή μας.

Και στο πλήρωμα του χρόνου γεννιόταν ο Απόλλων. Στα τότε Χριστούγεννα. Εκατοντάδες χρόνια πρίν ο Χρισμένος από τον Δία Απόλλων χαρίσει το σκήπτρο του στο μετέπειτα Θείο Βρέφος-Χριστό.

25 Δεκεμβρίου. Κλείσιμο κύκλου 360 ημερών. Γέννεσις. Τρείς μόνο ημέρες μετά το ηλιοστάσιο. Τις 22 Δεκεμβρίου. Την ύστατη στάση του προηγούμενου Βασιλεύοντος. Ημέρα Τέλους και τελείωσης. Θανάτου και βασιλείας του στον Κάτω Κόσμο.

Τον κόσμο τον αντίθετο του Δία: τον Α_ίδη-Αδη. Τον αντίθετο του Απόλλωνος που απόλυται και χάνεται φτωχός: τον Πλούτωνα όπου βασιλεύει ο Κοσμικός Πλούτος. Τον κόσμο όπου για 3 μέρες βάδισε στ’ αλήθεια ο Χριστός στην Γή.

Τρείς μέρες που και στην σημερινή παράδοση η ψυχή χρειάζεται για να πετάξει από το πάλαι ποτέ Κρόνιο-εφήμερο σώμα, και να ανέλθει.

Τρείς μέρες που παρήλθαν από την Σταύρωση μέχρι την εκείνη Ανάληψη.

Τρείς μέρες προκειμένου λόγου γεννηθεί ο νέος Βασιλεύων.

Τρείς μέρες Βασιλείας Χάους και έλλειψης.

Τρείς μέρες που μας κτυπούν αλύπητα, ψάχνοντας τον μυστικό Λόγο της Ζωής-Δημιουργίας, επιφέροντας έτσι τον Θάνατο στον μέχρι τότε βασιλεύοντα Φωτοδότη.

Τρείς μέρες ως τα τρία κεφάλια του Κέρβερου που φύλασσε τον Αίδη-Πλούτωνα.

Τρείς μέρες Χάους πριν την εμφάνιση του Φάνητος και την εκκίνηση της νέας Δημιουργίας. Η οποία θα κρατήσει πέντε ημέρες, όπως και στην βιβλική Δημιουργία, αφού την 6^η επλάσθη ο άνθρωπος.

Αφού 360 μέρες τέλειου κύκλου, και 5 ημέρες Δημιουργίας, θα μας δώσουν 365 ημέρες πλήρους ηλιακού έτους. Της πλήρους περιστροφής στην ασαφή εκλειπτική...

Τέτοιες παρόμοιες με σήμερα μέρες, το Δικταίο Αντρο στην Δίκτη Λασιθίου, και το Ιδαίο Αντρο στον Ψηλορείτη, κέντρα λατρείας του Διός, λατρεύονταν ως τόποι γέννησής του Θεού. Ενυπάρχουν αμυδρά ακόμη.

Αιμορραγεί όμως στις μνήμες το Σπήλαιο της Ειλειθυίας Αρτέμιδος, της Θεάς προστάτιδος του τοκετού, στην Αμνισό Ηρακλείου. Οπου δύο σταλαγμίτες λατρεύονταν ως είδωλα της Θείας Μητέρας-Ρέας και του Θείου βρέφους-Διός.

Η πανάρχαιη φάτνη κρύφιας γέννησης, μέσ’ στην οποία απεφεύχθη η απειλή του Κρόνου-Χρόνου που τρώει τα παιδιά του.

Η φάτνη γέννησης του Δία, πατέρα Θεών τε και ανθρώπων, που γέννησε ο Ζεύς.

Που θα αποσυρθεί, για να δώσει την θέση του στον υπέροχο ηλιακό Θεό Απόλλωνα.

Ο οποίος, σαν τον Δία, γεννιέται με την βοήθεια της αδελφής του Ειλειθυίας Αρτέμιδος από τους κόλπους της Θείας Μητρός Λητούς.

Που κρύβεται για να αποφύγει με την σειρά της την απειλή της Ηρας, Θεάς της Ροής, του ίδιου Κρόνου-Χρόνου που αεί ως τα πάντα ρεί.

Και εμφανίζεται στην κινούμενη άφαντη νήσο Αστερία. Που σταματά προς τιμήν της Λητούς και φανερώνεται, γινόμενη από νήσος άδηλη-αφανέρωτη, Νήσος Δήλος, Φανερωμένη.

Και γίνεται ο Απόλλων ο λαμπερότερος Θεός του Φωτός, ο Δήλος Ηλιος, ο Δ-Hλιος φωτοδότης. Που θα οικήσει και βασιλεύσει το κέντρο του Κόσμου, τον Ομ-Φαλλό των Δελφών, Ομφαλλό της Γής.

Χρόνια πολλά αργότερα, το Θείο Βρέφος θα βρεί την δική του διέξοδο στην ίδια ταπεινή φάτνη. Οπου η Θεία Μητέρα το γεννά, και το κρύβει από την καταδιωκτική μανία του τοπικού βασιλέα Ηρώδη, γνήσιου τέκνου της Ηρας, σημαδεύοντας το πλήρωμα του τότε χρόνου-Κρόνου.

357 ημέρες για το Ηλιοστάσιο. Για τον Θάνατο του σπόρου ως παλαιού απότοκου. Και 3 μέρες για την σήψη στον Πλούτωνα.

Οπου η μάχη δίνεται από τον εκάστοτε Ορφέα για την Ευρυ-δίκη. Και συνεχίζεται σε τριπλό θηλυκό επίπεδο (3Χ3=9), σε εννέα γόνιμες σεληνιακές ημέρες. Από τις εντεταλμένες άμωμες παρθένες, για την γέννηση του εκάστοτε νέου βασιλεύοντος: από την Ρέα για τον Δία, από την Λητώ για τον Απόλλωνα, από την Παρθένο Μαρία για τον Ιησού.

Σε λίγες μέρες εορτάζουμε το Ηλιοστάσιο. Τον Θάνατο. Αυτόν που οφείλει να υφίσταται γύρω, μα και μέσα μας, προκειμένου να υπάρξει Ζωή.

Η προδοσία του Σκότους πάνω στο Φώς θα συντελεστεί από τρείς περαιτέρω ημέρες. Τρείς  παρατεταγμένες ημέρες-εργάτες, που ετάχθησαν να προδώσουν-παραδώσουν τον Διδάσκαλο Ηλιο. Προκειμένου να επέλθει η τελείωση: το κλείσιμο των 360 ημερών, ο τέλειος κύκλος.

Μα, ο πλήρης κύκλος είναι πέραν του τελείου. Γιατί ο τέλειος μαρτυρεί τέλος-σκοπό. Και αυτοπεριορίζεται. Ενώ ο Πλήρης Ημερών υπάρχει αυτοτελώς, άρα ατελώς. Χωρίς να πληρώνει τέλη. Χωρίς να εκπληροί σκοπούς. Ακριβώς όπως ο Ηέλιος βρίσκεται πίσω από τον Ηλιο για να δίνει τον Ρυθμό. Τον Παγκόσμιο. Προετοιμάζοντας τις επόμενες 5 ημέρες της Δημιουργίας. Το κλείσιμο των 365 του πριν. Την αρχή των 365 του μετά.

Ο Πλήρης Ημερών ως Παντεπόπτης βρίσκεται στο κέντρο. Και ανοίγει τις ακτίνες του στο ξετύλιγμα του νέου Κύκλου.

Και εμείς, αδαείς μα ορώντες εορτάζουμε: 22 Δεκ., 25 Δεκ., Πρωτοχρονιά. Τρία ορόσημα Θανάτου-Γένεσης-Δημιουργίας. Με ενδιάμεσες τρείς ημέρες σήψης σπόρου, για γένεση βλαστού & γέννηση καρπού.

Οι άνθρωποι κάποτε εξυμνούσαν τα μυστήρια Θανάτου και Γέννησης. Σήμερα εορτάζουν το Millennium. Κάποτε τιμούσαν την Δήλο. Σήμερα την παρακείμενη Μύκονο.

Η Πτώση όμως ακολουθείται πάντα από Ανοδο, οδηγώντας από τον Α_ίδη στον Δία. Από τον Πλούτωνα στον Απόλλωνα. Οπως το Φθίνον Φθινόπωρο, στον Χειμώνα που Χειμάζει την ζωή. Μέχρις αυτή Ανοίξει τα πέταλά της την Ανοιξη. Στην θέα του αναγεννημένου Θεού Ηλίου.

Μεταξύ Θανάτου και Γέννησης η Δημιουργία-Γένεση. Μεταξύ Γέννησης και Θανάτου η Ζωή. Μεταξύ του Μετά και του Πρίν το Πάντα. Μεταξύ του Πρίν και του Μετά το Τώρα. Είθε να λάμψει Τώρα η Δημιουργία μέσα μας. Για να υπάρξει Ζωή Μετά.

Ας θάψουμε εντός μας τις τρείς αυτές ημέρες μεταξύ Ηλιοστασίου και Γενέσεως. Ας σαπίσει το αίτιο, και γεννηθεί το Ανέσπερο Φώς του εντός μας Ηέλιου.

Γιατί εμείς οι Ελληνες έχουμε Ισχυρή Παράδοση. Μεταδομένη από Σοφία Αρχέγονη. Παραδομένη ως Κάλλος Λόγου. Προδομένη όμως ως ασθενή και φθίνουσα Μνήμη.

Ας μας σημαδέψει η αρχέγονη Μνήμη ετούτες τις Θείες ημέρες. Και ας την προδώσουμε λιγώτερο, παραδίδοντάς την αυτούσια, ως γεγεννημένη. Απαράλλακτη. Γύρω μας, και μετά από μας: Ως Αλήθεια Γενέσεως, όχι Λήθη Θανάτου. Ως Αγάπη. Μέχρι την ώρα της οριστικής παράδοσης: Της Αρχέγονης...